Περί Εκτρώσεων

Μιά μεγάλη ἁμαρτία κυριαρχεῖ στήν κοινωνία κατά τίς μέρες μας, ὁ εἰδεχθέστερος φόνος ἀπ᾽ ὅλους, ἡ ἔκτρωσι. Καί εἶναι εἰδεχθέστερος διότι κατ᾽ αὐτόν φονεύουν κάποιον πού εἶναι ἀναίτιος, ἀνυπεράσπιστος καί σπλάγχνο τους. Σκεφθήκαμε νά συλλέξουμε βιβλικά χωρία καθώς καί φωτεινές ἀπόψεις εὐλαβῶν χριστιανῶν κατά τῶν ἐκτρώσεων πού θά ὑποβοηθήσουν ταλαντευόμενες ψυχοῦλες νά μήν προβοῦν στό μέγιστο ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως. Ὁ καρπός τῆς προσπαθείας μας αὐτῆς εἶναι οἱ σελίδες πού ἀκολουθοῦν. Παρακαλοῦμε νά τίς διαβάσετε μέ προσοχή καί νά τίς διαδώσετε γιά νά ἁπλωθῆ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στήν κοινωνία καί ὄχι ἡ βασιλεία τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Εὐχαριστοῦμε γιά τή συμπόρευσι στό νοητό ἀμπελῶνα τῆς Ἐκκλησίας. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑ ΤΗΣ «Ἐάν τό ἔμβρυο θεωρεῖτο μόνο σάν μέρος τοῦ ὀργανισμοῦ τῆς μητέρας, τότε ἡ ὅλη ὑπόθεσι τῆς διακοπῆς τῆς ἐγκυμοσύνης θά ἐνέπιπτε στά πλαίσια τῆς διαμορφώσεως τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου της, στόν ὁποῖο ἀπαγορεύεται κάθε ἐπέμβασι τοῦ νομοθέτη. Ἄν, ὅμως, ἀντίθετα χαρακτηρισθῆ τό κυοφορούμενο ὡς αὐτοτελές ἀνθρώπινο ὄν πού ἀπολαμβάνει τήν προστασία τοῦ Συντάγματος, ἡ διακοπή τῆς ἐγκυμοσύνης προσλαμβάνει μιά κοινωνική διάστασι πού ὄχι μόνο ἐπιτρέπει, ἀλλά καί κάνει ἀναγκαία τή ρύθμισί της ἀπό τήν Πολιτεία. Τό δικαίωμα τῆς γυναίκας γιά ἐλεύθερη ἀνάπτυξι τῆς προσωπικότητός της… καί ἀναγνωρίζεται καί πλήρως προστατεύεται. Τό δικαίωμα, ὅμως, αὐτό δέν περιβάλλεται μέ ἀπεριόριστες ἐγγυήσεις. Τά δικαιώματα τῶν ἄλλων, ἡ συνταγματική τάξι καί ὁ ἠθικός νόμος τό περιορίζουν. Ποτέ τό δικαίωμα αὐτό δέν περιλαμβάνει ἐκ τῶν προτέρων τήν ἐξουσιοδότησι γιά ἐπέμβασι στήν περιοχή τῶν δικαιωμάτων ἑνός ἄλλου πού ὑπόκειται σέ προστασία ἤ πολύ περισσότερο γιά τήν καταστροφή τῆς ζωῆς του, ἐφόσον, σύμφωνα μέ τή φύσι τῶν πραγμάτων, ὑπάρχει μιά ἰδιαίτερη εὐθύνη γι᾽ αὐτή τή ζωή».

Γράφει ὁ Φιλόλαος Δημητρίου: «Ὁ Γερμανός καθηγητής τοῦ Ποιν. Δικαίου Αlbin Εser ἔγραφε τά ἑξῆς ἀποστομωτικά: “Ὅποιος βλέπει μόνο τή γυναῖκα καί μιλᾶ γιά τό δικαίωμα αὐτοδιαθέσεώς της, λέει τή μισή ἀλήθεια. Αὐτοδιάθεσι μπορεῖ νά ὑπάρξη μόνο στά δικά μας δικαιώματα. Ἐφόσον, ὅμως, ἀναγνωρίζει κανένας ἰδιαίτερο δικαίωμα ζωῆς στό ἔμβρυο, δέν μπορεῖ νά ἐξαρτᾶ τήν ἀνάγκη προστασίας του ἀπ᾽ τήν καθαρά ὑποκειμενική διάθεσι τῆς γυναίκας”(Βλ. Ποιν. Χρ. 1986, σ. 563)». Σημειώνει ὁ Jean Rostand: «Ἄν δέν εἶχε γονιμοποιηθῆ, τό ὠάριο θά εἶχε ἀπορροφηθῆ ἀπό τό βλεννογόνο τῆς σάλπιγγας ἤ τῆς μήτρας. Τώρα, πλουτισμένο μέ τό ἀνδρικό κύτταρο, γινωμένο αὐγό, ὄχι μόνο δέν ἄφησε τόν ἑαυτό του νά ἀπορροφηθῆ, ἀλλά ἀνάλαβε μάλιστα καί τήν ἐπίθεσι. Ἀντιστάθηκε στή μητέρα του. Τῆς ἔκαμε ἔφοδο. Στό ἑξῆς, ἐφοδιασμένο μέ τά εἰκοσιτέσσερα πατρικά του χρωμοσώματα, δέν εἶναι πιά ἕνα ὁποιοδήποτε ἀσήμαντο κομματάκι τῆς μάνας του, ἀλλά ἕνας ὀργανισμός καινούργιος, ἕνας ὀργανισμός ξένος, ἕνας εἰσβολέας ἐπιθετικός, πού ἔχει τήν ἀξίωσι νά διατηρηθῆ στή ζωή, ἀκόμη καί εἰς βάρος τῶν ἄλλων». ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΞΑΡΧΗΣ Γράφει ὁ Ν. Ψαρουδάκης: «Μέχρι τήν 14η ἑβδομάδα τό ἔμβρυο δέν εἶναι ἀκόμα σχηματισμένος ἄνθρωπος καί ἑπομένως μέχρι τότε ἡ ἄμβλωσι μπορεῖ νά γίνεται χωρίς νά ἀποτελῆ ἀδικοπραξία. Καί τό ἐπιχείρημα αὐτό εἶναι τῆς ἴδιας ποιότητος μέ τά προηγούμενα. Κυριολεκτικά ἀποδείχνεται ὅτι οἱ ὑποστηρικτές τῆς ἀμβλώσεως τά ἔχουν χαμένα. Μᾶς λένε ὅτι τό ἔμβρυο μέχρι τήν 14η ἑβδομάδα δέν εἶναι σχηματισμένος ἄνθρωπος καί ὅτι μόλις συμπληρωθοῦν οἱ 14 ἑβδομάδες τό ἔμβρυο γίνεται ἄνθρωπος! Ρωτᾶμε, ἄν τό ἔμβρυο δέν εἶναι ἄνθρωπος μέχρι τήν 14η ἑβδομάδα, τί εἶναι ἐκεῖνο πού μόλις συμπληρώθηκαν οἱ 14 ἑβδομάδες τό κάνει νά εἶναι “σχηματισμένος ἄνθρωπος”; Τί εἶναι αὐτό πού ἀπό μιά στιγμή στήν ἄλλη κάνει τό ἔμβρυο νά εἶναι ἤ νά μήν εἶναι ἄνθρωπος; Γιατί δηλαδή ἡ ἄμβλωσι πού γίνεται σέ 14 ἑβδομάδες καί ἕνα λεπτό εἶναι φόνος ἀνθρώπινης ὑπάρξεως καί αὐτή πού γίνεται πρίν ἀπό αὐτό τό λεπτό, δέν εἶναι; Πότε ἄλλωστε, ὁ ἄνθρωπος, ὄν ψυχοσωματικό, μπορεῖ νά θεωρηθῆ σχηματισμένος, ὁλοκληρωμένος; Ὁ ἄνθρωπος στήν οὐσία σχηματίζεται καί ὁλοκληρώνεται, σέ ὅλες του τίς πλευρές καί διαστάσεις, ἀπό τή σύλληψί του μέχρι τό θάνατό του, δηλαδή σέ ὅλη του τή ζωή. Ἀσφαλῶς τό ἔμβρυο τῶν πρώτων ἑβδομάδων ὑστερεῖ, ἔναντι τοῦ ἐμβρύου τῆς ὥρας τοῦ τοκετοῦ, ὅπως τό νεογέννητο, ἔναντι τοῦ παιδιοῦ τῶν 4 ἐτῶν, καί τό παιδί αὐτό ἔναντι τοῦ ἐφήβου κοκ.. Ὑστερεῖ, ὅμως, ὅσον ἀφορᾶ τό βαθμό τῆς ἀναπτύξεως, κι ὄχι ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀνθρώπινη ἰδιότητα. Εἴτε ἔμβρυο, εἴτε νήπιο, εἴτε ἔφηβο, εἴτε ἄνδρα, σκοτώσει κανείς, σκοτώνει ἄνθρωπο κι αὐτό πρέπει νά γίνη συνείδησι ὅλων»(Ψ, 21). Ὁ Π. Νέλλας σημειώνει: «Ἡ κριτική μου θά γίνη ἀκόμη σκληρότερη γιά τόν πολιτισμό μας, μέσα στόν ὁποῖο τά πράγματα λειτουργοῦν τόσο χωρισμένα. Τί πολιτισμός εἶναι αὐτός στόν ὁποῖο ἡ Νομική ἐπιστήμη ἐργάζεται ἀγνοώντας τά ἀνθρωπολογικά δεδομένα ἄλλων ἐπιστημῶν; Πῶς μπορεῖ ἔτσι, ὄχι νά ἀντιμετωπίση, ἀλλά νά δῆ ἔστω τίς κοινωνικές καταστάσεις στήν πραγματική τους φύσι; Δέν μιλάω γιά τή γνωστή παληά θέσι τοῦ Ἱπποκράτη, ἀλλά γιά τή σύγχρονη Βιολογία, γιά τήν ὁποία ὅλες οἱ καταβολές πού καθιστοῦν τό ἔμβρυο πραγματική ἀνθρώπινη ὕπαρξι, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη —πρόσωπο ἀπολύτως ἱερό θά πρόσθετα ἐγώ— ὑπάρχουν ἤδη ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεως. Γιά τή Βιολογία δέν ὑπάρχουν χρονικά περιθώρια μηνῶν ἤ ἡμερῶν πού νά προσδιορίζουν ἀποφασιστικά τό πέρασμα στό ἐπίπεδο ἄνθρωπος. Σέ ποιά, λοιπόν, δεδομένα ἤ κριτήρια στηρίζεται ἡ ἐπιστήμη τῆς Νομικῆς γιά νά βάλη τό χρονικό περιθώριο τῶν τριῶν μηνῶν;». «Τό πρῶτο χαμόγελο τοῦ μωροῦ τους, τό ὁποῖο συνήθως δέν ἔρχεται πρίν ἀπ᾽ τή συμπλήρωσι 6 ἑβδομάδων ζωῆς, ἀποτελεῖ γιά τούς γονεῖς ὁρόσημο στήν ἀνάπτυξί του. Χάρις σέ μία ἐξελιγμένη συσκευή, ὅμως, βρεταννοί ἐπιστήμονες μπόρεσαν νά ἀπεικονίσουν τό χαμόγελο (ἀλλά καί τό κλάμα κι ἄλλες ἐκφράσεις τοῦ προσώπου) τῶν μωρῶν πολύ προτοῦ αὐτά γεννηθοῦν: οὔτε λίγο οὔτε πολύ, μόλις 26 ἑβδομάδες ἀπ᾽ τή σύλληψί τους, τά ἔμβρυα χαμογελοῦν! Ἡ παραπάνω διαπίστωσι ἀναμένεται νά πυροδοτήση σειρά συζητήσεων σχετικά μέ τούς λόγους πού κάνουν τά μωρά νά χαμογελοῦν ἤ νά κλαῖνε στή μήτρα, κατά πόσο αὐτές οἱ ἐκφράσεις σχετίζονται μέ τό συναίσθημα ἤ εἶναι ἁπλῶς ἔνδειξι τῆς καλῆς φυσιολογικῆς ἀναπτύξεως, ποιοί θά μποροῦσαν νά εἶναι οἱ μηχανισμοί πού ἐμπλέκονται στήν πρόκλησι τοῦ γέλιου ἤ τοῦ κλάματος… Ἐπιπροσθέτως, εἶναι ἀναμφίβολο ὅτι θά δώσουν ἄλλο ἕνα ἐπιχείρημα στούς πολεμίους τῶν ἀμβλώσεων, καθώς τό ἔμβρυο φαίνεται πώς “ἔχει προσωπικότητα” πολύ νωρίς κατά τήν ἀνάπτυξί του». ΙΑΤΡΙΚΑ «Ὁ dr. Jerome LeJeune, Καθηγητής τῆς Γενετικῆς στό Πανεπιστήμο τῶν Παρισίων, σύγκρινε τό ἔμβρυο μέ μουσική συμφωνία πού εἶναι ἠχογραφημένη σέ κασέτα. Εἶπε: “Καθώς ἡ κασέτα ἀποδίδει τή μουσική της ὅταν τοποθετηθῆ στό κασετόφωνο, ἔτσι καί τό ζωντανό ἔμβρυο ἀρχίζει νά ἐκφράζεται ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεώς του στή μήτρα”. Ὁ διαπρεπής αὐτός ἐπιστήμονας ἐξήγησε ὅτι “ὅταν τό νήπιο φθάση τίς ἕντεκα ἑβδομάδες ζωῆς ῾χορεύει᾽ μέσα στή μήτρα. Παίζει σάν νά βρίσκεται —ἄς ποῦμε— πάνω σέ τραμπολίν. Λυγίζει τά γόνατά του, σπρώχνεται πρός τό τοίχωμα, ἀνεβαίνει καί κατεβαίνει”». Ἀναφέρει ἡ Μarie-Ηélène Congourdeau: «Μιλοῦν πολύ γιά φυσικούς κινδύνους τούς ὁποίους διατρέχει το ὑγιές ἔμβρυο. Ἀντιμετωπίζουν τούς ψυχολογικούς τραυματισμούς του; Στήν ἐκπομπή… ἡ τηλεόρασι μᾶς ἔδειχνε τή διάγνωσι ἑνός παιδιάτρου, πού περιέγραφε τά ψυχολογικά προβλήματα ἑνός παιδιοῦ πού, κατά τήν περίοδο τῆς κυοφορίας, ἔχασε μέ ἀκούσια ἀποβολή τό δίδυμό του». «Ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἕνα ἔμβρυο εἶναι σέ θέσι νά διακρίνη συλλαβές! Μία ἐπιστημονική ὁμάδα τοῦ ἐργαστηρίου ψυχοβιολογίας τοῦ παιδιοῦ στό Παρίσι, μελέτησε τίς ἀκουστικές ἱκανότητες τοῦ ἐμβρύου σέ 39 ἐθελόντριες ἐγκύους, πού βρίσκονταν στήν 35η-38η ἑβδομάδα τῆς κυήσεως, περίοδο κατά τήν ὁποία πιστεύεται ὅτι ὡριμάζει τό αἰσθητήριο ὄργανο τῆς ἀκοῆς στό ἔμβρυο (J. P. Lecannuet et al., C. R. Acad. Sci. Παρίσι 1987, 305, 161). Τά ἔμβρυα χωρίσθηκαν σέ δύο ὁμάδες: στήν πρώτη, μέ ἕνα μικρόφωνο στήν κοιλιά τῆς μητέρας, ἐκπέμπονταν κατ’ ἐπανάληψι οἱ λέξεις Babi/Biba, καί στήν ἄλλη ὁμάδα οἱ λέξεις Biba/Babi. Καί στίς δύο περιπτώσεις τά ἔμβρυα ἔμαθαν νά “ξεχωρίζουν” τίς λέξεις μετά ἀπό συνεχεῖς ἐπαναλήψεις καί ἀντιδροῦσαν μέ ἐπιβράδυνσι τοῦ καρδιακοῦ ρυθμοῦ τους! Δέν ἀποκλείεται, λοιπόν, τό τελευταῖο τρίμηνο τῆς ἐγκυμοσύνης τό ἔμβρυο νά ἀναγνωρίζη συλλαβές πού προφέρονται ἀπ᾽ τή μητέρα του, ὅπως ἔχει διαπιστωθῆ ὅτι συμβαίνει καί μέ τό νεογέννητο». ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΦΟΝΟ Γράφει ὁ Τερτυλλιανός: «Ἐπειδή ὁ ἀνθρωποκτονία μᾶς εἶναι ἅπαξ διά παντός ἀπαγορευμένη, δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά προκαλέσουμε οὔτε κἄν τό θάνατο τοῦ ἐμβρύου στήν κοιλιά τῆς μητέρας, κατά τό χρόνο δηλαδή κατά τόν ὁποῖο ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξι ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νά διασχηματίζεται μέ τό αἷμα. Εἶναι ἀνθρωποκτονία ἐκ τῶν προτέρων νά ἐμποδίση κανείς τή γέννησι καί λίγο διαφέρει τό νά ἀφαιρῆ κανείς τήν ὕπαρξι μετά τή γέννησι ἤ νά τήν καταστρέφη κατά τό χρόνο κατά τόν ὁποῖο αὐτή διαμορφώνεται. Εἶναι ἤδη ἄνθρωπος, αὐτός πού πρόκειται νά γίνη ἄνθρωπος· ἐπίσης κάθε καρπός περιέχεται ἤδη στόν σπόρο». Ὁ Νικ. Ψαρουδάκης ἐπισημαίνει: «Ὁ Ἠθικός Νόμος τοῦ Εὐαγγελίου δόθηκε καί ἐπικυρώθηκε τώρα καί 20 αἰῶνες! Αὐτό σημαίνει μήπως ὅτι εἶναι ξεπερασμένος; Μπορεῖ νά ὑπάρχη θέμα ἡλικίας στό νόμο τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀδελφότητος, τῆς ἰσότητος, τῆς ἐργασίας, τοῦ σεβασμοῦ τῆς ζωῆς καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ συνανθρώπου μας; Ὁ νόμος πού ἀπαγορεύει τήν ἄμβλωσι εἶναι νόμος πού ἀπαγορεύει τό φόνο. Μπορεῖ νά παληώση ποτέ τό “οὐ φονεύσεις”; Καί μπορεῖ νά θεωρηθῆ ποτέ σύγχρονος καί ἀποδεκτός, νόμος πού θά λέη “νά φονεύσης”;». «Στό θέμα τῶν ἀμβλώσεων. Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἄν ἕνα παιδί θά γεννηθῆ ἤ ὄχι ἄρρωστο. Γιατί ὅπως μπορεῖ ἕνα παιδί νά γεννηθῆ ἄρρωστο καί νά ζήση ἀνάπηρο, τό ἴδιο μπορεῖ νά γεννηθῆ ὑγιές καί νά ἀρρωστήση μετά καί νά γίνη ἀνάπηρο. Ὅπως, λοιπόν, δέν μποροῦμε ἕνα παιδί πού γεννιέται γερό καί γίνεται ὕστερα ἀνάπηρο, νά τό σκοτώσουμε γιά νά μήν ὑποφέρη, τό ἴδιο εἶναι ἀπαράδεκτο νά τό σκοτώσουμε στήν κοιλιά τῆς μάνας του μέ τή σκέψι ὅτι θά γεννηθῆ ἀνάπηρο. Καί μάλιστα ὅταν τό μέν παιδί πού γίνεται ἀνάπηρο μετά τή γέννησί του εἶναι πραγματικότητα, ἐνῶ τό κυοφορούμενο ὑπάρχει μιά πιθανότητα νά διαψευσθοῦν οἱ προβλέψεις καί νά γεννηθῆ ὑγιές. Ποιός πατέρας δέχεται νά σκοτώση τό παιδί του πού ἀρρώστησε καί ἔγινε ἀνάπηρο ἤ ἔγινε ἀνάπηρο σέ ἕνα δυστύχημα; Γιατί, λοιπόν, νά δεχθῆ νά σκοτώση τό παιδί του πού κυοφορεῖται καί πού ἀπό κάποια αἰτία κι αὐτό θά ζήση ἀνάπηρο; Ὑπάρχει διαφορά ἀπό τή μία περίπτωσι στήν ἄλλη; Ἤ μήπως θά ἐγκρίνουμε τόν Καιάδα τῶν Σπαρτιατῶν καί τίς μεθόδους τοῦ Hitler;». «Ὁ φημισμένος παιδίατρος Εverett Κoop, χαρακτηρίζει τίς “κατά παραγγελία” ἐκτρώσεις σάν “μαζική σφαγή ἀθώων ὑπάρξεων”. Λέει: “Θά θέσω τό ἑξῆς ἐρώτημα στόν κάθε γιατρό πού κάνει ἐκτρώσεις ἀλλά πού θά τό θεωροῦσε σάν ἔγκλημα νά σκοτώνη ἕνα νεογέννητο παιδάκι: Θά σκότωνες, γιατρέ, αὐτό τό νεογέννητο βρέφος ἕνα λεπτό τῆς ὥρας πρίν βγῆ ἀπό τήν κοιλιά τῆς μάνας του, ἤ ἕνα λεπτό ἀκόμα πιό πρίν, κοκ.; Ἔχεις βρεῖ σέ ποιό ἀκριβῶς χρονικό σημεῖο ἡ ἀνθρώπινη ζωή ἐνῶ στό προηγούμενο λεπτό δέν εἶχε καμμιά ἀξία τώρα, στό ἀμέσως ἑπόμενο λεπτό, πρέπει νά θεωρῆται σάν ἱερή καί πολύτιμη; Θά μοῦ πῆς ὅτι τό ἀγέννητο μωρό δέν εἶναι παρά ἕνα ἀπρόσωπο μέρος τοῦ ὀργανισμοῦ τῆς μητέρας, πού δέν ἔχει τή δυνατότητα νά ἐπιζήση μόνο του. Αὐτό δέν ἀληθεύει. Τό ἔμβρυο εἶναι κάτι τό ξεχωριστό καί ἀναντικατάστατο. Ἄλλωστε τό ἔμβρυο δέν δημιουργήθηκε μονάχα ἀπό τή γυναῖκα. Τό νήπιο δέν θά ὑπῆρχε δίχως τό σπέρμα τοῦ ἄντρα. Πάντως εἴτε εἶναι ἱκανό νά ἐπιζήση μόνο του εἴτε ὄχι, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στό γονιμοποιημένο ὠάριο ὑπάρχουν ὅλες οἱ δυνατότητες γιά τήν ἀνάπτυξι μιᾶς ὁλοκληρωμένης ἀνθρώπινης προσωπικότητος, ἐκτός ἄν ἐν τῷ μεταξύ κάποια δύναμι καταστρέψη τή ζωή του. Ἄς ἔχουμε ὑπόψιν, ὅτι ὕστερα ἀπό τή σύλληψι δέν χρειάζεται κανένας παράγοντας γιά τή μετέπειτα ἀνάπτυξι τοῦ ἐμβρύου. Ὅλα ὅσα χρειάζονται γιά νά διαμορφώσουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τή στιγμή κατά τήν ὁποία τό σπερματοζωάριο ἑνώθηκε μέ τό ὠάριο εἶναι ἐκεῖ παρόντα, συνεπῶς ἐκεῖ βρίσκεται ὁ γενετικός κώδικας ὁλόκληρος καί πλήρης”. Καί καταλήγει, ὁ dr. Κoop: “Πρέπει νά τό ποῦμε, πρέπει καί νά ἐνεργήσουμε μέ τρόπο πού νά μαρτυρῆ τή μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι τό κάθε ἄτομο εἶναι ἕνα ὄν μοναδικῆς ἀξίας, ἐπειδή εἶναι δημιουργημένο ῾κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ᾽ καί αὐτό ἀληθεύει καί γιά τό γέροντα πού δέν τοῦ ἔχει ἀπομείνει παρά ἡ στερνή του πνοή, καί γιά τό παιδάκι πού μόλις ἔχει συλληφθῆ στή μήτρα τῆς μάνας του”». ΒΙΟΗΘΙΚΑ «Ἄς πάρουμε ἕνα παράδειγμα. Μιά βαθειά, ἀμοιβαία ἀγάπη συνδέει ἕνα παιδί πέντε χρονῶν μέ τόν πατέρα του. Μετά ἀπό συζυγική διένεξι, οἱ γονεῖς τοῦ παιδιοῦ χωρίζουν. Ἡ μητέρα ξαναπαντρεύεται. Ἡ ἔρευνα τῶν ὁμάδων ΗLΑ δείχνει ὅτι τό παιδί εἶναι τοῦ δευτέρου συζύγου καί ἐραστή πρίν ἀπό τό διαζύγιο. Ποιός εἶναι ὁ πραγματικός πατέρας; Ὁ πατέρας τοῦ συναισθηματικοῦ κόσμου τοῦ παιδιοῦ, τόν ὁποῖο ὑπεραγαπᾶ, ἤ ὁ βιολογικός πατέρας, τόν ὁποῖο τό παιδί οὔτε κἄν γνωρίζει; Ὁ νόμος ἀκόμα κι ὅταν παραχωρῆ πολύ χῶρο στή βιολογική ἀλήθεια, δέν τή θεωρεῖ ἀποκλειστική. Δίπλα στή βιολογική ἀλήθεια ὑπάρχει καί ἡ κοινωνιολογική, ἡ ἀλήθεια τοῦ συναισθήματος, τῆς καρδιᾶς». Σημειώνει ἡ Joëlle Αyats: «Ἐναποθηκευμένα ἔμβρυα θά μποροῦσαν, στή θεωρία τουλάχιστον, νά μεταφυτεύωνται σέ ἄλλες γυναῖκες καί ὄχι στίς φυσικές τους μητέρες· ἤ ἀκόμα νά χρησιμεύουν σάν ὑλικό πειραμάτων σέ ἰατρικές ἔρευνες. Θά μποροῦσαν, ἐπίσης, νά καταστραφοῦν συμπτωματικά (γιά παράδειγμα σέ μιά πυρκαϊά) ἤ νά πάθουν ζημιά. Σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις μπαίνουν ἠθικά καί νομικά ζητήματα: ἔχουμε τό δικαίωμα νά μεταφυτεύσουμε ἕνα ἔμβρυο σέ μιά ἄλλη γυναῖκα ἐκτός ἀπό τή φυσική μητέρα; Τό νά δώσουμε ἕνα ἔμβρυο εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά δώσουμε σπέρμα (ὅπως γίνεται στίς τράπεζες σπέρματος); Καί ἄν κάνουμε μιά μεταφύτευσι ἐμβρύου σέ μιά ἄλλη γυναῖκα καί ὄχι στή φυσική μητέρα, ποιοί θά ἀναγνωρίζωνται σάν γονεῖς; Οἱ φυσικοί γονεῖς τοῦ ἐμβρύου ἤ οἱ ἐπίκτητοι γονεῖς του (δηλαδή τό ζεῦγος στό ὁποῖο ἡ γυναῖκα θά φιλοξενήση τό ἔμβρυο); Καί, ἐάν τό ἔμβρυο καταστραφῆ συμπτωματικά, οἱ φυσικοί γονεῖς μποροῦν νά κάνουν μήνυσι καί νά ζητήσουν ἐπανόρθωσι;». ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ «Δέν ὑπάρχει δημιούργημα χωρίς δημιουργό καί δημιουργία χωρίς σοφία. Ἡ ἀφροσύνη καί ἡ κακία καταστρέφει, δέν δημιουργεῖ. Ἡ σοφία εἶναι θετική, πού σημαίνει ξεκίνημα ἀπό τήν ἀγάπη καί ἄρα δικαιωματικά ἄξια τῆς ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης μας. Ὁ Δημιουργός μας εἶναι ἄξιος ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης γιατί εἶναι καί Ἅγιος καί δυνατός καί ἀγάπη καί ἀλήθεια καί ζωή. Ἐκεῖνος ξέρει τά πάντα καί ἐπιτρέπει τά πάντα στή ζωή μας, γιά τό καλό μας, ἔστω κι ἄν ἐμεῖς δέν μποροῦμε αὐτό νά τό δοῦμε σήμερα. Σάν τό φάρμακο πού τό παίρνεις σήμερα, ἀλλά τήν ὠφέλειά του τή βλέπεις αὔριο». «Θυμᾶμαι μέ δέος τήν περίπτωσι μιᾶς μάνας πού εἶχε χάσει τό δεκαεξάχρονο παιδί της καί ἦρθε ἀπαρηγόρητη στό Γέροντα [Παΐσιο], λίγο πρίν τήν κοίμησί του. Γόγγυζε καί κατηγοροῦσε τό Θεό γιά τό κακό πού τή βρῆκε. Εἶδα τό Γέροντα ἀκίνητο! Βουβό! Ἀμίλητο, γιά λίγα λεπτά! Ἀπ’ τή μία, ἡ ἀπέραντη συμπόνια γιά τόν πόνο τῆς μάνας καί ἀπ’ τήν ἄλλη, ἡ ὀργή γιά τό γογγυσμό της ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο, δέν ἄντεξε νά ὑβρίζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα μπροστά σέ τόσο κόσμο. Προκειμένου, λοιπόν, νά βάλη τά πράγματα στή θέσι τους καί νά συνετισθοῦν καί ἄλλοι, τή ρώτησε μπροστά σέ ὅλους: “Πόσες ἐκτρώσεις ἔχεις κάνει;”. “Δεκατρεῖς!”, ἀπάντησε ἐκείνη. “Ἔτσι σπάραζες καί τότε, ὅταν τά σκότωνες μόνη σου;”, τή ρώτησε. Ἡ γυναῖκα τά ’χασε. Ὁ θρῆνος κόπηκε αὐτόματα. Ἀπό θύμα ἔγινε θύτης. Καί ἦρθε σέ συντριβή, μέ δάκρυα καί πόνο…». «Ἄς μᾶς ἐπιτρέψουν νά ἀντιστρέψουμε τό ἐρώτημα. Γιατί τόσο εὔκολα τά βάζουν μέ τό Θεό; Γιατί δέν ἐνοχοποιοῦν τόν Ἡρώδη; Κι ἄν ὁ Ἡρώδης ἀνήκει πιά στό παρελθόν γιατί δέν τά βάζουν μέ τούς σύγχρονους ἐκείνους Ἡρῶδες, πού δολοφονοῦν τό Θεό στίς ψυχές τῶν παιδιῶν εἴτε μέ τά ἄθεα σχολεῖα, εἴτε μέ τήν τηλεόρασι, εἴτε μέ τίς κοσμοθεωρίες; Κι ἔπειτα τί εἶναι τά νήπια αὐτά σέ σύγκρισι μέ τίς χιλιάδες ἐμβρύων πού σκοτώνουν οἱ μάνες τους μέ τίς ἐπάρατες ἐκτρώσεις; Στενάζει ἡ γῆ ἀπό τό βουβό κλάμα τῶν ἀνυπεράσπιστων αὐτῶν πλασμάτων τοῦ Θεοῦ. Θρῆνος καί κλαυθμός στήν πατρίδα μας, πού τετρακόσιες χιλιάδες ἕτοιμα παιδιά, δῶρα τοῦ Θεοῦ, προσφέρονται στό μινώταυρο τῶν ἐκτρώσεων. Γιατί γιά τούς ἄδικους αὐτούς χαμούς δέν διαμαρτύρονται οἱ εὐαίσθητοι; Ὤ τῆς ὑποκρισίας! Ἄς μήν ψάχνουν τόν Ἡρώδη δύο χιλιάδες χρόνια πρίν· βρίσκεται κάπου κοντά τους, στό χωριό τους, στή γειτονιά τους, στό σπίτι τους, στόν ἑαυτό τους. Μωρέ καί τυφλέ! “Τί βλέπεις τό ἄχυρο πού εἶναι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου καί δέν βλέπεις τό δοκάρι πού εἶναι μπηγμένο στό μάτι σου;”(Μθ 7, 3). Γιά τό ἁμάρτημα τῶν ἐκτρώσεων σκληρή θά εἶναι ἡ τιμωρία, σέ ὅσους δέν μετανοοῦν. Διότι ὅποιος σκοτώνει ἕνα παιδί, σκοτώνει τό Χριστό. “Ἐφόσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων”, εἶπε ὁ Χριστός, “ἐμοί ἐποιήσατε”(Μθ 25, 40)». Διαβάζουμε: «Στό πανεπιστήμιο τῆς California (Ἀμερικῆς) Καθηγητής τοῦ Τμήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰατρικῆς ἔθεσε στούς φοιτητές του ἕνα ἰατρικό πρόβλημα-ἐρώτημα και ζήτησε τήν ἄποψί τους. Σέ ἕνα ζεῦγος πού ἔχει 4 παιδιά, ὁ πατέρας εἶναι συφιλιδικός, ἡ μητέρα εἶναι φυματική καί ἀπό τά παιδιά τό 1ο εἶναι τυφλό, τό 2ο πέθανε, τό 3ο εἶναι κωφάλαλο καί τό 4ο εἶναι φυματικό, ἐνῶ ἡ φυματική μητέρα ἐγκυμονεῖ τό 5ο παιδί. Μέ τέτοια κληρονομική ἐπιβάρυνσι καί τόση οἰκογενειακή δυστυχία οἱ γονεῖς ἀποφάσισαν νά κάνουν ἔκτρωσι τό 5ο παιδί τους. —Ἀπαντῆστε ἄν συμφωνῆτε μέ τήν ἀπόφασι τοῦ δυστυχισμένου ζεύγους νά κάνη ἔκτρωσι. Καί ἡ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν ἀπάντησε: —Συμφωνοῦμε ὅτι πρέπει νά γίνη ἔκτρωσι. Καί ὁ καθηγητής πρός τούς φοιτητές: —Συγχαρητήρια! Μόλις δολοφονήσατε τόν… Beethoven!». «Πρίν λίγο καιρό μιά ἐφημερίδα (Ἑβδόμη, 26/4/87) ἔκανε ἔρευνα γιά τό πῶς βλέπουν τό θέμα μετά τήν ψήφισι τοῦ νόμου κάποιες γυναῖκες. Κάποιες γυναῖκες, πού ἀπό τά λεγόμενά τους—τουλάχιστον— δείχνουν “ἐξελιγμένες” καί “ἀπελευθερωμένες” ἀπό… ἀναχρονιστικά ταμπού σεμνότητας καί ἐγκράτειας! Καί πού ἡ σχέσι τους μέ τήν “ἀντιδραστική” Ἐκκλησία δέν φαίνεται νά διαφέρη ἀπό αὐτή τοῦ φάντη μέ τό ρετσινόλαδο… Νά ἕνα ἀπάνθισμα ἀπό τίς ἀπαντήσεις:

1. “Ὅ,τι καί νά κάνη ἡ Πολιτεία, ἐμένα ποιός θά μοῦ ἀφαιρέση τίς ἐνοχές καί τίς τύψεις μου; Ἡ ἔκτρωσι παραμένει ἔκτρωσι. Καί ἐγώ φόνισσα…”.
2. “Πιστεύω ὅτι ἡ ἔκτρωσι θά εἶναι πάντα μιά ἄσχημη ἐμπειρία. Ἐγώ ἔκανα τήν πρώτη μου ἔκτρωσι μαθήτρια τῆς Γ´ Λυκείου. Εἶχα φοβερό συνειδησιακό πρόβλημα. Ἔκλαιγα. Αἰσθανόμουν ἐγκληματίας. Στήν δεύτερη πῆγα μέ ἄλλον ἀέρα. Τό δεύτερο ἔγκλημα γίνεται πάντοτε εὐκολότερα ἀπό τό πρῶτο!…”.
3. “Εἶχα τήν ἀτυχία νά κάνω τήν πρώτη μου ἔκτρωσι στά 17 μου χρόνια. Μέσα στόν ἀρρωστημένο ὕπνο τῆς ναρκώσεως μοῦ εἶπαν ὅτι ἔκλαιγα μέ λυγμούς. Κατά τά ἄλλα ἦταν μιά… ἁπλή ὑπόθεσι 10 λεπτῶν…”
4. “Ἔκανα μιά ἔκτρωσι στά 20 χρόνια μου. Ἦταν γιά μένα μιά φοβερή τραυματική ἐμπειρία. Τρέμανε τά πόδια μου. Ἤθελα νά φύγω. Εὐχόμουν νά κοιμηθῶ καί νά μήν ξυπνήσω. Ὅταν ξύπνησα μέ ἔπιασε κρίσι. Ἤθελα νά σκοτωθῶ. Ρωτοῦσα ἄν τό παιδί ἦταν ἀγόρι ἤ κορίτσι, ξανθό ἤ μελαχροινό. Μοῦ ἔδωσαν ἠρεμιστικό. Αἰσθανόμουν ὅτι ἔκανα τό μεγαλύτερο ἔγκλημα. Εἶχα ἐφιάλτες. Παντοῦ ἄκουγα κλάματα μωροῦ. Ἦταν μιά ὀδυνηρή κατάστασι. Ἔκανα 8 μῆνες νά τό ξεπεράσω… Πάντως κάθε χρόνο τή συγκεκριμένη ἡμερομηνία, στά “γενέθλια” τοῦ ἀγέννητου αὐτοῦ παιδιοῦ, γίνομαι λιῶμα…”».

Δίδασκε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «῎Εχεις ἄλλα παιδιά; Μοῦ λέει, ἔχω ἕνα ἀγοράκι δυόμισυ ἐτῶν. Λέω. Ἄν αὐτό τό ἀγοράκι τό τραυματίση ἕνα αὐτοκίνητο ἤ ἄν πέση καί χτυπήση καί μείνη ἀνάπηρο σωματικῶς, διανοητικῶς ἤ καί τά δύο, θά τό σκοτώσης; Ὄχι, μοῦ λέει, δέν σκοτώνω τό παιδί μου. Αὐτό, λοιπόν, πού ἔχεις μέσα σου γιατί τό σκοτώνεις; Καί αὐτό εἶναι ἐπίσης σπλάγχνο σου ὅπως καί τό ἄλλο παιδί σου πού γεννήθηκε. ῎Η ἐπειδή αὐτό δέν τό εἶδες ἀκόμη, δέν τό ἀγκάλιασες, δέν τό θήλασες, δέν τό ἀγάπησες, σημαίνει ὅτι αὐτό δέν εἶναι παιδί σου ὅπως καί τό πρῶτο; Πήγαινε, παιδάκι μου, τῆς λέω στό καλό. Μήν κάνεις τόν κόπο. Καί ἄσε τό Θεό νά ἐνεργήση ὅπως θέλει. Ἄν γεννήσης ὑγιές παιδί —καί πιστεύω ὅτι θά γεννήσης ὑγιές παιδί— δόξασέ Τον καί ἄν γεννήσης ἀνάπηρο παιδί καί πάλι δόξασέ Τον καί πές Του: Θεέ μου, σ᾽ εὐχαριστῶ γιά τό σταυρό τόν ὁποῖο μοῦ ἔστειλες. Θά τόν βαστάσω ἀγόγγυστα γιά ν᾽ ἀξιωθῶ τοῦ μακαρισμοῦ σου. ῎Εφυγε ἡ γυναῖκα, ἀπ᾽ ὅτι εἶδα μᾶλλον ἀποφασισμένη νά κρατήση τό παιδί. Πέρασαν ἕξι μέ ἑξήμισυ μῆνες, δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς, εἶχα ξεχάσει καί τό περιστατικό. Λαμβάνω τηλεφώνημα. Εἶστε ὁ πατήρ-τάδε; Λέω, μάλιστα. Περιμένετε νά μιλήσετε μέ κάποια κυρία. Μέ παίρνει στό τηλέφωνο ἡ κυρία. Δέν ξέρω ἄν μέ θυμᾶστε μοῦ λέει, εἶμαι ἡ τάδε κυρία καί εἶχα περάσει ἀπό σᾶς πρίν ἀπό ἕξι-ἑξήμισυ μῆνες καί σᾶς εἶχα πεῖ τήν περίπτωσί μου. Μέ ἐμποδίσατε νά κάνω τήν ἔκτρωσι καί μόλις πρό ὀλίγου γέννησα ἕνα ἀρτιμελέστατο καί ὑγιέστατο ἀγοράκι —ζήτησα τή νύκτα νά κάνω ἕνα τηλεφώνημα καί μοῦ ἐπέτρεψαν οἱ γιατροί— καί ὅταν σκέπτωμαι ὅτι αὐτό τό παιδί τό ὁποῖο βλέπω θά ἦταν στόν ὑπόνομο ἀπό μένα τή μητέρα του πάω νά τρελαθῶ. Καί πῆρα νά σᾶς εὐχαριστήσω διότι μέ σώσατε ἀπό ἕνα φόνο καί τίς τύψεις τίς ὁποῖες θά εἶχα». Γράφει ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης: «Ἐπάνω στή Μακεδονία, σέ κάποιο προσκυνηματικό ναό, μέ θαυματουργό Ἅγιο, θά γινόταν ἡ πανήγυρι τοῦ ναοῦ. Ἐκεῖ ἦταν μιά ἐνάρετη “καντηλανάφτισσα”-καλογριά, ὅπως λέει ὁ λαός. Αὐτή ἐργάσθηκε πολύ, γιά νά καθαρίση, νά περιποιηθῆ τό ναό καί τό ἀπογευματάκι ξάπλωσε λίγο νά κλείση τά μάτια της, γιά νά μπορέση κατόπιν νά συνεχίση τά ὑπόλοιπα. Ἔπεσε νά κοιμηθῆ, ἀλλά ποῦ νά ξυπνήση; Κοιμόταν γιά μέρες. Φώναξαν τό γιατρό, γιά νά δοῦν τί συμβαίνει, καί τούς λέει: —Μήν τήν ξυπνᾶτε· κάτι τῆς συμβαίνει, πού δέν μποροῦμε νά τό ἑρμηνεύσουμε ἰατρικῶς. Πάντως, κάποια στιγμή θά ξυπνήση. Μετά ἀπό μέρες —δέν θυμᾶμαι πόσες— ἦρθε στόν ἑαυτό της, ξύπνησε καί ρώτησε: —Μήπως ἄρχισε ἡ ἀγρυπνία; Αὐτή νόμιζε ὅτι κοιμήθηκε λίγες ὧρες. Τῆς ἀπαντοῦν: —Ὄχι, δέν ἄρχισε· σέ λίγο θ᾽ ἀρχίση! Αὐτή τό πίστεψε. Ὅταν συνῆλθε καλά, εἶπε στούς προϊσταμένους ἐκεῖ τοῦ ναοῦ: —Σᾶς παρακαλῶ, φωνάξτε ὅλες τίς γυναῖκες τοῦ χωριοῦ νά ᾽ρθουν ἐδῶ. Πράγματι, μαζεύθηκαν ὅσες ἦταν δυνατόν νά πᾶνε, καί τούς εἶπε: —Ἀκοῦστε τί εἶδα: Ἐμένα μέ ὁδήγησε ἕνας λαμπρός ἄνθρωπος πρός τά κάτω. Κατέβαινα, κατέβαινα στό βάθος τῆς καρδιᾶς τῆς γῆς. Εἶδα ἐκεῖ φυλακές, εἶδα σκοτάδι, εἶδα φυλακισμένους, εἶδα πολλά πράγματα. Κι ἀνάμεσα σ᾽ αὐτούς τούς ὁποίους μοῦ ἔδειχνε, εἶδα καί τίς γυναῖκες πού εἶχαν κάνει ἔκτρωσι νά τρῶνε ἀπ᾽ τά αἵματα τῶν ἐκτρώσεών τους! Ἔφριξα ἀπ᾽ τή θέα αὐτή κι ἄκουσα τόν ἄγγελο νά μοῦ λέη: “τώρα πού θά σέ ἐπιστρέψω πάνω στή γῆ, νά καλέσης ὅλες τίς γυναῖκες καί νά διηγηθῆς τί εἶδες· νά τίς ἀποτρέψης ἀπ᾽ αὐτό τό ἔγκλημα. Γιατί ἄν δέν μετανοήσουν ἀνάλογα, σ᾽ αὐτή τήν κατάστασι θά ἔλθουν ἐδῶ κάτω!”». ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΒΙΑΣΜΟΥ Σημειώνει ὁ Ν. Ψαρουδάκης: «Τῆς ἴδιας ποιότητος εἶναι καί τό ἐπιχείρημα ὅτι δῆθεν ἡ ἄμβλωσι δικαιολογεῖται στήν περίπτωσι τοῦ βιασμοῦ, αἱμομιξίας, τοῦ ἐλαττωματικοῦ μωροῦ κ.ἄ.. Ἄν ἡ λογική αὐτή εἶναι σωστή, τότε πρέπει νά ἐφαρμοσθῆ ἡ φιλοσοφία τοῦ Καιάδα, γιά ὅλα τά ἀνάπηρα παιδιά κι ὄχι μονάχα γιά τά ἀγέννητα! Τό παιδί δέν φέρει καμμιά εὐθύνη γιά τίς ἁμαρτίες τῶν γονέων του καί ἡ θανάτωσί του, μέ τήν ἔκτρωσι, δέν εἶναι παρά ἡ προσθήκη στίς ἁμαρτίες αὐτές καί τοῦ ἐγκλήματος τοῦ φόνου». «Μετά τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο καί τούς βιασμούς πού ἔλαβαν χώρα, ἡ Κυπριακή Ἐκκλησία ἐπέτρεψε τίς ἀμβλώσεις γιά τίς περιπτώσεις αὐτές. Ρώτησε, λοιπόν, κάποιος τόν Γέροντα Ἐπιφάνιο, ἄν αὐτό ἦταν σω­στό ἤ ὄχι. Καί ἐκεῖνος ἀπάντησε: —Ὄχι! Δέν εἶναι σωστό. Ἄν ἡ βιασθεῖσα εἶναι κοσμική, δέν τίθεται θέμα, διότι αὐτή δέν πρόκειται νά ρω­­­τήση τήν Ἐκκλησία τί νά κάνη. Ἄν, ὅμως, ἡ κο­πέλλα εἶναι πιστή, τότε θά κρατήση τόν καρπό τοῦ βι­α­σμοῦ της καί ὅταν παρουσιασθῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, θά Τοῦ πῆ: “Διά τούς λόγους τῶν χειλέων Σου ἐγώ ἐφύλαξα ὁδούς σκλη­ράς”(Ψ 16, 4). Αὐτό τό παιδί ἦταν τό ὄνειδός μου, τό μαρτύριό μου, ὁ σταυρός μου. Τό κράτησα καί δέν παρέ­βην τό θέλημά Σου. Σκεφθῆτε μέ τί παρρησία θά σταθῆ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θε­οῦ μιά τέτοια γυναῖκα! —Τί εἶναι ὅμως ἀνώτερο: ἡ ζωή ἤ ἡ τιμή; Ἐγώ νομίζω, ἡ τιμή.  Ἀκριβῶς, λοιπόν, γιά ν᾽ ἀποφύγη μιά τέ­τοια κοπέλλα τή διαπόμπευσι ἀπό τή γέννησι ἑνός νόθου παιδιοῦ, καλό θά ἦταν νά προβῆ σ᾽ αὐτή τήν ἔκτρωσι. —Ὑπάρχει ὅμως μιά μεγάλη διαφορά, τήν ὁποία δέν λαμβάνεις ὑπόψιν σου: Δέν ἔχεις τό δικαίωμα νά δια­φυλάξης τήν τιμή σου, ἀφαιρώντας τή ζωή του, δηλ. τή ζωή κάποιου ἄλλου, ὅπως εἶναι τό κυοφορούμενο ἔμβρυο. Ἡ ζωή καί ἡ τιμή μποροῦν ἐνδεχο­μέ­νως νά συγκριθοῦν, ἀλλά μόνο ὅταν συμπίπτουν στό ἴδιο πρόσωπο». Σημειώνει ὁ Ἀργύρης Πέτρου: «Δύο ἰδιαίτερες ἐρωτήσεις γίνονται συχνά: “Τί γίνεται στήν περίπτωσι κατά τήν ὁποία τό παιδί εἶναι ἀποτέλεσμα βιασμοῦ;”. Ἄν καί ἐγκυμοσύνες σάν ἀποτέλεσμα βιασμοῦ εἶναι ἐξαιρετικά σπάνιες, παρόλα αὐτά κάποτε συμβαίνουν. Ὅμως, ἕνα δεύτερο κακό μπορεῖ νά διορθώση τό πρῶτο κακό; Πρέπει τό ἔμβρυο νά πληρώση τήν ἁμαρτία τοῦ βιολογικοῦ του πατέρα; Εἶναι ἡ ψυχολογικά κλονισμένη ἀπό τό βιασμό γυναῖκα ἕτοιμη νά ἀντιμετωπίση καί τήν ἐνοχή μιᾶς ἐκτρώσεως; Ἐπειδή εἶναι ἡ ἐγκυμοσύνη ἀποτέλεσμα βιασμοῦ δέν εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσι;». ΑΦΟΥ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ… Λοιπόν, ἀφοῦ τό κάνουν πολλοί, νά νομιμοποιηθῆ! Ἄς δοῦμε τί ἀντεπιχειρήματα ὑπάρχουν: Ὁ Νικ. Ψαρουδάκης ἔχει τραντακτά στοιχεῖα: «Οἱ ἀμβλώσεις ἔχουν πάρει διαστάσεις καί γι᾽ αὐτό πρέπει νά νομιμοποιηθοῦν! Λένε οἱ ὑποστηρικτές τῶν ἀμβλώσεων: Ἡ ἄμβλωσι ἔχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Χίλιες ἀμβλώσεις γίνονται κάθε μέρα στή χώρα μας! Κινδυνεύει ἡ ζωή τόσων γυναικῶν: Ὑπάρχει τεράστιο κοινωνικό ζήτημα. Εἶναι λοιπόν νοητό, ἡ Πολιτεία νά προσποιῆται ὅτι δέν βλέπει καί νά παραμένη ἀπαθής; Δέν πρέπει νά πάρη τά κατάλληλα μέτρα; Ἀπάντησι: Καμμιά ἀντίρρησι. Τό πρόβλημα ὑπάρχει. Ἡ πολιτεία πρέπει νά πάρη τά κατάλληλα μέτρα. Σ᾽ αὐτό συμφωνοῦμε. Τό πρόβλημα ὅμως δέν εἶναι ἄν πρέπη νά ληφθοῦν μέτρα ἤ ὄχι, ἀλλά ποιά μέτρα πρέπει νά ληφθοῦν καί πρός ποιά κατεύθυνσι; Γιατί ἀπό δῶ καί πέρα ἀρχίζουν οἱ διαφωνίες. Οἱ ὑποστηρικτές τῶν ἀμβλώσεων ἔχουν μιά συλλογιστική ἐξωφρενικά λαθεμένη καί ἄρα τελείως ἀπαράδεκτη ἀπό κάθε ἄποψι. Λένε: Οἱ ἀμβλώσεις γίνονται, εἴτε τό θέλουμε εἴτε δέν τό θέλουμε. Καί ἐπειδή εἶναι παράνομες, γίνονται στά κρυφά, πολλές φορές ἀπό ἀναρμόδια ὄργανα, μέ ἀποτέλεσμα μαζί μέ τό φόνο τοῦ παιδιοῦ νά φονεύεται καί ἡ μάνα ἤ νά βλάπτεται ἀνεπανόρθωτα ἡ ὑγεία της. Ἐκτός τοῦ ὅτι γίνεται οἰκονομική ἐκμετάλλευσι τῆς μάνας καί δίνουμε λαβές καί γιά ἐκβιασμούς στήν περίπτωσι κατά τήν ὁποία ἡ μυστικότητα ἔχει εἰδική σημασία γιά τούς δράστες. Ἡ συλλογιστική αὐτή εἶναι ἀπαράδεκτη, ὄχι διότι ἡ ἄποψι τήν ὁποία προβάλλει εἶναι ἀβάσιμη, ἀλλά διότι βρίσκεται ἔξω ἀπό τήν οὐσία τοῦ θέματος. Πράγματι τά παραπάνω συμβαίνουν, ἀλλά ἡ οὐσία τοῦ θέματος εἶναι ἄλλη: Τί φταίει τό κυοφορούμενο παιδί γιά ὅλα αὐτά; Ἐπειδή ἡ μάνα κινδυνεύει ἀπό τίς σημερινές συνθῆκες τῆς ἀμβλώσεως, πρέπει νά πληρώση τή νύφη τό παιδί πού δέν φταίει σέ τίποτα; Ἐπειδή ὑπάρχουν οἰκονομικά καί ἄλλα προβλήματα, ἐπειδή ἡ σημερινή γενιά ἔχει διαφθαρῆ μέχρι τό κόκκαλο καί οὔτε Θεό σέβεται πιά, οὔτε νόμο φοβᾶται, αὐτό εἶναι λόγος νά νομιμοποιηθῆ ὁ φόνος ἑνός ἀθώου καί ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπου, πού κτυπᾶ τήν πόρτα τῆς ζωῆς νά μπῆ καί νά ζήση, ὅπως κάποτε τό ἴδιο κάναμε κι ἐμεῖς; Οἱ ὑποστηρικτές τῶν ἀμβλώσεων στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα προσθέτουν: Ἀφοῦ γίνονται σχεδόν 1.000 ἀμβλώσεις τήν ἡμέρα, αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ σημερινή κοινωνία ἔχει ἀναγνωρίσει τό γεγονός, δέν τῆς δημιουργεῖ ἠθικό πρόβλημα καί ὅτι ἑπομένως ὁ νομοθέτης πρέπει νά συμμορφωθῆ μέ τή λαϊκή βούλησι καί νά προχωρήση στή νομιμοποίησί τους. Ἀλλά καί αὐτή ἡ ἄποψι δέν ἔχει πόδια νά σταθῆ καί, προτοῦ διατυπωθῆ, καταρρέει. Καί πάλι ὑπάρχει τό ἐρώτημα: Ἄν ἡ Κοινωνία ἔπαθε ἠθική πώρωσι, τί φταίει γι᾽ αὐτό τό ἀναίτιο παιδί; Ἡ ἔκτασι ἑνός γεγονότος πράγματι πρέπει νά προκαλῆ τήν ἐπέμβασι τῆς Πολιτείας. Γι᾽ αὐτό ὑπάρχει τό Κράτος. Γιά νά καταργῆ, νά διορθώνη ἤ νά νομοθετῆ, θεσμούς, ἔτσι ὥστε νά ρυθμίζωνται θέματα πού ἀπασχολοῦν τό κοινωνικό σύνολο. Ἄλλο, ὅμως, τό χρέος τοῦ Κράτους νά ἐπεμβαίνη κι ἄλλο τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἐπεμβάσεως. Ἄλλο ἡ ἐπέμβασι κι ἄλλο ἡ λύσι πού δίνεται. Ἡ λογική τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν ἀμβλώσεων εἶναι κυριολεκτικά ἐξοργιστική. Λένε: Οἱ ἀμβλώσεις παίρνουν ἔκτασι, ἄρα πρέπει νά νομιμοποιηθοῦν γιά νά μή δημιουργοῦν προβλήματα! Σπουδαία λογική! Μέ τήν ἴδια λογική, αὔριο θά μᾶς ποῦν: Τά ναρκωτικά παίρνουν ἔκτασι. Νά τά ἀφήσουμε ἐλέύθερα γιά νά μή δημιουργοῦν προβλήματα στούς τοξικομανεῖς, τούς παραγωγούς καί τούς ἐμπόρους! Οἱ διαρρῆκτες ἔχουν γεμίσει τά ἀστικά κέντρα, ἡ δουλειά τους εἶναι ἐπικίνδυνη καί τούς δημιουργεῖ προβλήματα. Λύσι: Νά ἀπαγορευθοῦν οἱ κλειδαριές στίς πόρτες, καί τά συστήματα ἀσφαλείας καί οἱ ἰδιοκτῆτες νά ἀπουσιάζουν δύο ὧρες κάθε μέρα ἀπό τά σπίτια τους γιά νά μήν ἐμποδίζωνται οἱ διαρρῆκτες στό ἔργο τους! Τό ἴδιο θά λέγαμε γιά τή φοροδιαφυγή. Γιά νά μήν γίνεται φοροδιαφυγή νά ἀπαγορευθῆ ἡ ὑποβολή φορολογικῶν δηλώσεων! Ἐκεῖ ὁδηγεῖ ὁ παραλογισμός τῆς λογικῆς τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων! Ἀπαράδεκτη εἶναι ἐπίσης ἡ ἄποψι ὅτι δῆθεν ἡ μεγάλη ἔκτασι τῶν ἀμβλώσεων ὁδηγεῖ στό συμπέρασμα τῆς κοινωνικῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ φαινομένου καί τῆς ἐλλείψεως ἠθικοῦ προβλήματος στό θέμα. Λάθος! Μέγα λάθος! Ἡ ἠθική πλευρά ἑνός γεγονότος εἶναι ἄσχετη μέ τή συχνότητα τῆς ἐπαναλήψεώς του. Τό ψέμα π.χ. εἶναι καταδικαστέο εἴτε μιά φορά λέγεται εἴτε πολλές φορές. Ποτέ τό ψέμα δέν μπορεῖ νά νομιμοποιηθῆ ἠθικά ἐπειδή αὐξάνεται ὁ ἀριθμός ἐκείνων πού ψεύδονται. Ἁπλούστατα, ἀντί νά ἔχουμε ἕνα ψεύτη, ἔχουμε πολλλούς. Τό ψέμα εἶναι πρᾶξι ἀνήθικη καί ἄδικη, εἴτε ἕνας ψεύδεται εἴτε ὅλος ὁ κόσμος. Τό ἴδιο κι ὁ φόνος. Θά ἤτανε τραγελαφικό νά ποῦμε ὅτι ὅταν σκοτώνη ὁ ἕνας ἡ πρᾶξι εἶναι καταδικαστέα, ὅταν σκοτώνουν πολλοί ἡ πρᾶξι παίρνει ἄλλο χρῶμα, ἀποβάλλει τόν ἐγκληματικό χαρακτῆρα της καί γίνεται κοινωνικά ἀποδεκτή! Τό ἴδιο στό βιασμό καί σέ κάθε ἄλλη ἀντικοινωνική καί ἀντιανθρώπινη πρᾶξι. Μιά πρᾶξι καταδικαστέα μπορεῖ νά κρίνεται ἐπιεικῶς ὅταν γίνεται ἀπό ἀνάγκη (ἀνωτέρα βία), ποτέ ὅμως δέν ἀποβάλλει τόν ἀνήθικο καί ἐγκληματικό χαρακτῆρα της, ἐπειδή γίνεται ἀπό πολλούς. Περιπτώσεις τέτοιες πού οἱ ἀρχαῖοι τίς ὀνόμαζαν “ὕβρι” δέν εἶναι σπάνιες στήν Ἱστορία τῶν λαῶν, πάντοτε ὅμως τίς καταστάσεις αὐτές τίς διαδέχεται ἡ καταστροφή! Παράδειγμα τά Σόδομα καί τά Γόμορα, στά ὁποῖα ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί τά ἔκαψε! Ἡ λογική ἐξάλλου τῆς ὑποστηρίξεως τῆς ἀμβλώσεως, δέν μπορεῖ νά ἀγνοῆ τούς ἀγῶνες τῆς ἀνθρωπότητος, πάντοτε καί ἰδιαίτερα στούς νεώτερους χρόνους, γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἐκτός ἐάν, ἡ μάνα πού θέλει νά σκοτώση τό παιδί της, μᾶς πείση ὅτι ἐνῶ αὐτή εἶναι ἄνθρωπος, τό παιδί πού ἔχει στά σπλάγχνα της δέν εἶναι ἄνθρωπος! Μέ ποιά λογική ἄλλωστε σήμερα ὁ νόμος θά ἐπιτρέψη μιά πρᾶξι τήν ὁποία μέχρι χθές τιμωροῦσε, γιά τήν ὁποία ὑπῆρξαν καταδίκες σέ ἄτομα καί συνέπειες φοβερές, χωρίς νά μᾶς πείση ὅτι ἡ στροφή του αὐτή εἶναι δικαιωμένη, ὅτι δηλαδή μέχρι τώρα εἶχε κάνει λάθος πού ἀπαγόρευε τήν ἄμβλωσι; Ἡ νομιμοποίησι τῆς ἀμβλώσεως, μιᾶς πράξεως ἐγκληματικῆς, θά ἔχη καταλυτικές συνέπειες στήν περαιτέρω πορεία τῆς κοινωνίας, γιατί ὁ νόμος δέν ἔχει μόνο κατασταλτικό, ἀλλά καί ὁδηγητικό καί παιδαγωγικό ρόλο. Μέ τή νομιμοποίησι τῶν ἀμβλώσεων εἶναι σάν νά λέμε στούς ἀνθρώπους ὅτι ἡ ἄμβλωσι δέν εἶναι τίποτε τό σπουδαῖο, δέν παραβαίνει καμμιά ἠθική ἀρχή καί ἀνάβουμε ἔτσι τό πράσινο φῶς γιά τήν ἁλματώδη αὔξησι τοῦ κακοῦ, ὅπως συνέβη σ᾽ ὅλες τίς χῶρες πού ἀποποινικοποίησαν τό ἀδίκημα αὐτό (Ἰαπωνία, ΗΠΑ κ.ἄ.)». Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ φθάσαμε σ᾽ ἕνα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ἐφοδιασθήκαμε μέ τά ὅπλα τῆς Πίστεως. Πληροφορηθήκαμε τή θέσι τοῦ Κυρίου μας γιά τό πότε ἐμψυχώνεται τό ἔμβρυο, ἀπό πότε δηλ. θεωρεῖται ἄνθρωπος καί σάν τέτοιος πρέπει νά ἀντιμετωπίζεται. Ἡ ἀφύσικη ἔκτρωσι κόβει τό νῆμα τῆς ζωῆς ἀνθρώπου καί εἶναι, ὅπως εἴπαμε, εἰδεχθέστατος φόνος. Εἶναι τώρα καιρός νά ἐξαπλώσουμε τή θέσι τῆς Ἐκκλησίας καί νά προλάβουμε τήν ἔκτρωσι τοῦ μέλλοντος τῆς ἀνθρωπίνης φυλῆς. Καί ἄν κάποιος, παρ᾽ ἐλπίδα, ἔχει προβῆ στό ἔγκλημα αὐτό νά τό ἀποτινάξη ἀπό πάνω του μέ τήν ἐξομολόγησι καί τήν ἐπανόρθωσι. Καλή συνέχεια!