Ψυχική Τόνωσι

Μικρές ἀλήθειες: «Τά δάκρυα τῆς μητέρας εἶναι ἡ πιό ἰσχυρή ὑδροηλεκτρική δύναμι τοῦ κόσμου» «Ἡ σεμνότητα εἶναι ἡ ταξιθέτις πού μᾶς βοηθάει νά βρίσκουμε πάντα στή ζωή, τή σωστή μας θέσι» «Ὁ Soljenitsyne ἔχει πεῖ σέ μιά ἀξιομνημόνευτη φράσι του, ὅτι “ἡ διαχωριστική γραμμή μεταξύ τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ περνᾶ μέσα ἀπό τήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου”».

Μικρές ἀλήθειες: «Ἡ καλή φήμη εἶναι ἕνα ἄλογο, πού ὅλοι θέλουν νά τό καβαλικέψ ουν. Ἀλλά λίγοι θέλουν νά τό ταΐσουν». «Ἡ ζωή μοιάζει μέ βιβλίο, τό ὁποῖο οἱ ἐπιπόλαιοι καί οἱ τεμπέληδες τό φυλλομετροῦν ἀδιάφορα, ἐνῶ οἱ φρόνιμοι τό διαβάζουν μέ προσοχή γιατί ξέρουν ὅτι μιά μονάχα φορά ἐπιτρέπεται νά τό διαβάσουν». «Ἄν τά ὄνειρά σου δέν πραγματοποιοῦνται, σημαίνει ὅτι παρακοιμᾶσαι». «Ἦταν ἕνας περίφημος διευθυντής ὀρχήστρας. Ἔκανε πρόβες ἡ ὀρχήστρα του. Ἀποτελεῖτο ἀπό 120 μουσικά ὄργανα. Ἐκεῖνος πού ἔπαιζε ἕνα μικρό φλάουτο νόμιζε πώς ἦταν ἀνάγκη νά ξεκουρασθῆ λιγάκι. “Ποιός θά μέ ἀντιληφθῆ ὅτι σταμάτησα νά παίζω μέσα σέ τόσα ὄργανα;”. Ξαφνικά, ὅμως, ὁ διευθυντής τίναξε τά χέρια του στόν ἀέρα. Διέταξε τήν ὀρχήστρα νά σταματήση. Φώναξε: “Ποῦ εἶναι τό μικρό φλάουτο; Τό ἔχασα ἀπό τ᾽ αὐτί μου”. Καί ἐσύ νομίζεις πώς ἀποτελεῖς ἕνα ἀσήμαντο μικρό φλάουτο. Μέσα στούς τόσους ἀνθρώπους, πῶς μπορεῖ ὁ Θεός νά σέ παρακολουθῆ καί νά ἐνδιαφέρεται γιά σένα; Κι ὅμως ξέρει πώς Τόν ἔχεις ἀνάγκη, θέλει νά Τόν πλησιάσης, νά μιλήσης μαζί Του, νά τοῦ ζητήσης καί ἐσύ τό ἔλεός Του». «Ὁ Χριστιανισμός ἐκπολιτίζει, ἀλλά ὁ πολιτισμός δέν ἐκχριστιανίζει». «Ἕνας κλέφτης τά ᾽χασε ὅταν τόν ἔπιασε ὁ Δημοσθένης νά κλέβη τό σπίτι του θέλοντας δέ νά δικαιολογηθῆ, τοῦ εἶπε: “Δέν ἤξερα ὅτι εἶναι δικό σου”. Ἀλλά ὁ Δημοσθένης τόν ἀποστόμωσε: “Ἤξερες, ὅμως, ὅτι δέν εἶναι δικό σου”». «Στό βασιλιά τῶν Περσῶν ἔφθασε πρεσβεία Σπαρτιατῶν γιά διαπραγματεύσεις. Τούς ρώτησε ἄν εἶναι κρατική ἤ ἰδιωτική ἀποστολή καί ὁ ἐπικεφαλῆς εἶπε: “Ἄν ἐπιτύχουμε εἴμαστε κρατικοί, ἄν ἀποτύχουμε εἴμαστε ἰδιωτικοί”. Κάπως παρόμοιο ἦταν καί τό σύνθημα τοῦ μεγάλου πολιτικοῦ Adenauer, ἱδρυτῆ καί ἡγέτη τοῦ Χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος τῆς Γερμανίας. Στόν ἐκλογικό στίβο κατέβηκε μέ τή διακήρυξι: “Ἄν ἐπιτύχω, τοῦτο θά τό χρωστᾶμε στίς χριστιανικές μου πεποιθήσεις. Ἄν ἀποτύχω, τοῦτο θά ὀφείλεται στίς προσωπικές μου ἀδυναμίες”». «Ἕνας ἰνδικός μύθος λέει ὅτι σέ κάποιο βασιλιά οἱ ὑπήκοοί του πρόσφεραν κάθε μέρα ἕνα δῶρο. Οἱ πλούσιοι βαρύτιμο. Οἱ φτωχοί λιτότερο. Ἕνας μυστηριώδης καλόγερος τοῦ ἔφερνε ἕνα σκέτο μῆλο. Οἱ ἀκόλουθοι τοῦ βασιλιά τό πετοῦσαν περιφρονητικά στό ὑπόγειο. Κάποια μέρα, ὅμως, ὁ πίθηκος πού συνόδευε τόν Ἰνδό μονάρχη, ἅρπαξε τό μῆλο καί τό δάγκωσε. Κατάπληκτοι εἶδαν ὅτι τά δόντια τοῦ πιθήκου προσέκρουσαν σ᾽ ἕνα διαμάντι κρυμμένο στό μῆλο. Ἔτρεξαν στό ὑπόγειο καί ἀνάμεσα στό σωρό ἀπ᾽ τά σαπισμένα μῆλα, ἔλαμπε ἕνας θησαυρός ἀπό διαμάντια. Ἔτσι καί γιά μᾶς. Κάθε μέρα ὁ Θεός μᾶς προσφέρει ἕνα ἀνεκτίμητο διαμάντι. Τήν ὑγεία. Ἄλλοι τήν πετοῦν σάν φτηνό μῆλο, τή σπαταλοῦν. Ἄλλοι, ὅμως, τή χαίρονται. Εὐλογοῦν τό Θεό που τούς τή χαρίζει καί τήν ἀξιοποιοῦν, δαπανώντας τη σέ ἔργα ἀγάπης». «Πολλοί περνοῦν τή ζωή τους μετρώντας τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά πέφτουν στήν πρώτη λακκούβα τῆς γῆς». «Ἄν γλυστρήση τό πόδι σου μπορεῖς νά ἐπανακτήσης τήν ἰσορροπία σου. Ἀλλά ἄν γλυστρήση ἡ γλῶσσα σου δέν μπορεῖς νά ἐπαναφέρης τά λόγια σου». «Τήν ἄνοιξι τοῦ 1995, ἡ πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου τοῦ Βελιγραδίου Ἑλένη Κωνσταντουλάκη ἀπ᾽ τά Χανιά τῆς Κρήτης μοῦ διηγήθηκε τό ἀκόλουθο περιστατικό, τό ὁποῖο ἐπιβεβαίωσε καί συμπλήρωσε τό ἑπόμενο ἔτος ἡ ἐκ Σερβίας φοιτήτρια τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν Ντράγκανα Σίμιτς. Κοντά στήν περιοχή τοῦ Novi Sad ὑπάρχει ἡ γνωστή γυναικεία ἱερά μονή τοῦ Jazak (ἐπισκοπή Srem). Ἡ μονή αὐτή διέτρεξε σοβαρό κίνδυνο τό χειμῶνα τοῦ 1983, ὅταν τό ἀθεϊστικό καθεστώς τῆς περιόδου ἐκείνης, ἰσχυρό ἀκόμη, ἐπιχείρησε νά τή διαλύση, ρίχνοντας δηλητήριο στό ὑδραγωγεῖο της. Τίς ἡμέρες αὐτές τηλεφώνησε ἐπειγόντως στή γερόντισσα τῆς μονῆς ὁ π. Πορφύριος· τήν ἐνημέρωσε μέ κάθε λεπτομέρεια γιά τό ἐξοντωτικό αὐτό σχέδιο, πού εἶχε ἀρχίσει νά ἐφαρμόζεται, καί τή συμβούλευσε νά ἀναζητήσουν σέ ἄλλη περιοχή νερό γιά τήν ὑδροδότησι τοῦ μοναστηριοῦ. Μάλιστα δέ τῆς ὑπέδειξε τήν κατάλληλη πηγή, πού ὑπῆρχε σέ γειτονικό δάσος. Ἔκτοτε τό μοναστήρι ὑδρεύεται ἀπ᾽ τήν περιοχή αὐτή. Ὁ Γέροντας ποτέ δέν εἶχε ἐπισκεφθῆ τή Σερβία. Ἐντούτοις, τή στιγμή αὐτή, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, βρισκόταν ἐκεῖ. Ἐνῶ τηλεφωνοῦσε ἀπ᾽ τόν Ὠρωπό, ταξίδευε μέ πνευματικό τρόπο χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά, στήν περιοχή τοῦ Srem, στήν καρδιά τῆς Σερβίας. Ἐκεῖ ἔβλεπε τά πάντα, γνώριζε καί περιέγραφε μέ κάθε λεπτομέρεια τήν περιοχή αὐτή». Ἀπό μυθιστόρημα τοῦ Dickens: «Μήν κρίνης ἕναν ἄνθρωπο ἀπ’ τό κοστούμι του, γιατί τοῦ τό ἔκανε ὁ ράφτης. Μήν τόν κρίνης ἀπ’ τήν καταγωγή του, γιατί καί ὁ Κάιν καταγόταν ἀπ’ τήν πρώτη οἰκογένεια τοῦ κόσμου. Μήν τόν κρίνης ἀπ’ τό σπίτι στό ὁποῖο κατοικεῖ, γιατί καί οἱ ποντικοί κατοικοῦν στά πολυτελέστατα μέγαρα. Νά τόν κρίνης ἀπό κάτι τό ὁποῖο κάνει αὐτός, πού εἶναι δικό του, τό ὁποῖο δέν τοῦ τό ἔφτιαξαν οἱ ἄλλοι καί τό ὁποῖο δέν μποροῦν νά τό μιμηθοῦν εὔκολα πολλοί». «Ὁ πνευματοφόρος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε πώς οἱ σταυροί τῶν δοκιμασιῶν εἶναι ἀνώτεροι ἀπ’ τά “τάλαντα” καί τά χαρίσματα τά ὁποῖα μᾶς δίνει ὁ Θεός καί γι’ αὐτό θά πρέπη νά Τόν εὐχαριστοῦμε, ἀφοῦ τούς παραχωρεῖ γιά τή σωτηρία μας». Γράφει ὁ π. Αἰμιλιανός ὁ Σιμωνοπετρίτης: «Κάποτε ἦρθε στήν μονή μας ἕνας ὑπουργός μέ πολύ ὕφος, ἀλλά γρήγορα εἶδε ὅτι ἡ μοναστηριακή ἀτμόσφαιρα εἶναι ἕνας ἄλλος κόσμος, καί ἄρχισε νά συναναστρέφεται ἁπλούστερα μέ τούς μοναχούς. Τόν προσκάλεσα στό ἡγουμενεῖο μόνο του καί, ὅταν μπῆκε, δέν κατάφερε νά πῆ λέξι, διότι τόν κατέλαβαν λυγμοί. Προσπάθησα νά τόν διασκεδάσω καί μοῦ λέει: “Σήμερα θυμήθηκα ὅτι ὁ παπποῦς μου κάθε Δευτέρα ἔφευγε ἀπ’ τό σπίτι καί πήγαινε στό βουνό γιά νά προσευχηθῆ. Ἐπίσης, πολλές φορές ἔβλεπα τόν πατέρα μου, πού ἦταν ἀπ’ τή Μικρά Ἀσία, νά μή περπατᾶ στό χῶμα. Πηγαίνοντας σ’ ἕνα μοναστήρι τό χειμῶνα μέ πολλά χιόνια καί πάγους, τόν ἔβλεπα νά ὑψώνεται πάνω ἀπ’ τούς πάγους καί, ὅταν φθάναμε στό μοναστήρι, ἀντιλαμβανόμουν ὅτι σέ κάτι διαφέρει ἀπ’ τούς ἄλλους πού ἦταν τριγύρω μας. Σήμερα κατάλαβα τό μυστικό τοῦ πατέρα μου. Μοῦ ἔδωσε μία πίστι, τήν ὁποία ξαναποκτῶ σήμερα”. Αὐτή εἶναι ἡ φυσική, ἡ κληρονομική πίστι». Γράφει ὁ Θ. Δημακόπουλος γιά τόν π. Ἀχίλλειο: «Σέ μιά ἀπ’ τίς περίφημες ὡριαῖες ὁμιλίες του τῆς Τρίτης στόν Ἅγ. Γεώργιο τῆς Ἀμαλιάδος, ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, θυμᾶμαι, ἀνέφερε ἕνα πραγματικό περιστατικό γιά κάποιο ταπεινό χωρικό ὀνόματι Χαράλαμπο. Ἀπελπιστική ξηρασία στή περιοχή, ἀδυναμία καλλιέργειας καί σπορᾶς, καί ὁ ἀγαθός χωρικός πέφτει στά γόνατα, ἀτενίζει δακρυσμένος τόν οὐρανό καί διαμαρτύρεται καί παρακαλεῖ: “Θεέ μου ἄν ἤμουν ἐγώ Θεός καί ἐσύ Χαράλαμπος καί μέ παρακαλοῦσες δέν θά σοῦ ἔστελνα βροχή; Τώρα γιατί δέν μοῦ στέλνεις;”. Καί σέ λίγο ἦρθαν τά σύννεφα μέ τή βροχή καί μαζί μέ τό χωράφι τοῦ Χαράλαμπου πότισαν καί τά χωράφια τῶν ἄλλων». «Πέθανε πάμπτωχος ὁ πλούσιος σέ ἀρετές Νικηταρᾶς ὁ Τουρκοφάγος, γιά νά ζήση τά παιδιά του καί τήν ἄρρωστη γυναῖκα του, ἡ ὁποία περίμενε ἀπ’ τόν τυφλό σύζυγό της νερό καί ψωμί. Τό “κράτος” τοῦ εἶχε δώσει ἄδεια ἐπαιτίας μόνο τήν Παρασκευή. Τό σημεῖο τό ὁποῖο ὅριζε τό ἔγγραφο τῆς ἐπαιτίας ἦταν ἐκεῖ πού εἶναι σήμερα ὁ Ἱ. Ναός τῆς Εὐαγγελιστρίας στόν Πειραιᾶ. Ἡ περιπέτειά του ἦρθε στά αὐτιά τοῦ πρέσβεως τῆς Μ. Βρεταννίας. Πῆγε, λοιπόν, νά τόν δῆ στό “πόστο” του. Μόλις, ὅμως, ὁ Νικηταρᾶς τόν ἀντελήφθη, μάζεψε τό χέρι του. “Τί κάνετε, στρατηγέ;”, τόν ρώτησε ὁ πρέσβις. “Ἀπολαμβάνω ἐλεύθερη Πατρίδα”, ἀπάντησε ὁ Νικηταρᾶς. “Μά ἐδῶ τήν ἀπολαμβάνετε στό δρόμο;”, ἐπέμεινε ὁ ξένος. “Ἡ πατρίδα”, τοῦ ἀπάντησε ὁ Νικηταρᾶς, “μοῦ ἔχει χορηγήσει σύνταξι, γιά νά ζῶ καλά, ἀλλά ἔρχομαι ἐδῶ γιά νά παίρνω μιά ἰδέα πῶς περνάει ὁ κόσμος”, ἀντέτεινε ὁ ὑπερήφανος Νικηταρᾶς. Ὁ ξένος κατάλαβε καί φεύγοντας διακριτικά ἄφησε νά τοῦ πέση ἕνα πουγκί μέ χρυσές λίρες. Ὁ Νικηταρᾶς ἄκουσε τόν ἦχο, ἔπιασε τό πουγκί καί τοῦ φώναξε: “Σοῦ ἔπεσε τό πουγκί σου. Πάρτο μήν τό βρῆ κανένας καί τό χάσεις”!!! Προτίμησε νά πεθάνη πτωχός μά ὑπερήφανος ὁ ἥρωας ὁπλαρχηγός, παρά ταπεινωμένος ἀπ’ τόν οἶκτο τῶν Μ. Δυνάμεων, αὐτῶν τῶν προπυργίων τῆς ἀδικίας. Κάθε σύγκρισι μέ τή σημερινή κατάστασι ἀποβαίνει καταλυτική…».