Τα θαυμάσια του Θεού

Μερικά Προλογικά

Ὁ Umberto Εco προσεγγίζει τήν ἀλήθεια: «Στίς ἀμερικανικές πόλεις, ὅταν στό σηματοδότη ἀνάβη τό πράσινο, ἀνάβει καί μιά ἐπιγραφή πού λέει “walk” (προχώρα). Στό Νew Υorker, λοιπόν, δημοσιεύθηκε ἕνα θαυμάσιο σκίτσο στό ὁποῖο, ἕνας κύριος μέ πατερίτσες, βλέποντας τήν ἐπιγραφή, πετάει τίς πατερίτσες καί διασχίζει τό δρόμο, στρέφοντας μέ εὐγνωμοσύνη τά μάτια του στόν οὐρανό. Ἄν τό “προχώρα” τό λέη ὁ ρυθμιστής τῆς κυκλοφορίας, σημαίνει ἁπλᾶ ὅτι μποροῦμε νά περάσουμε ἀπέναντι, ἄν, ὅμως, σκεφθοῦμε ὅτι τό λέει ὁ Ἰησοῦς ἤδη ἔχουμε τό θαῦμα». «Ὁ Dmitrije Mitrinovic (ἕνας ἐλάχιστα γνωστός γιουγκοσλάβος φιλόσοφος) εἶχε πεῖ κάποτε ὅτι γνῶσι εἶναι νά σέ ἐκπλήσση τό παραμικρό». Τά θαύματα γιά τούς καλοπροαίρετους εἶναι συχνότατα.

Διαβάζουμε: «“Ὅποιος δέν πιστεύει σέ θαύματα δέν εἶναι ρεαλιστής”, εἶπε κάποτε ὁ David Ben Gurion».

Ἀκόμα καί ἡ ἐπιστήμη δέν ἀρνεῖται τό ἀπρόοπτο: «Οἱ ἐπιστήμονες εἶναι πρόθυμοι νά κάνουν ὑποθέσεις γιά τό ἄν ὑπάρχουν στό σύμπαν πολλές ἐπιπρόσθετες διαστάσεις, ἀντί τῶν τριῶν γνωστῶν διαστάσεων τοῦ μήκους, πλάτους καί ὕψους. Θεωριολογοῦν γιά τό ὅτι ὑπάρχουν μαῦρες τρύπες, τεράστια ἀστέρια πού ὑφίστανται κατάρρευσι, ὥσπου νά γίνουν σχεδόν ἄπειρης πυκνότητας. Λέγεται ὅτι στήν περιοχή τους ἡ διάρθρωσι τοῦ διαστήματος εἶναι τόσο ἀλλοιωμένη, πού ἀκόμη κι ὁ χρόνος σταματᾶ (Νigel Calder, Εinstein᾽s Universe, 1979, σ. 40). Οἱ ἐπιστήμονες ἔχουν μάλιστα σκεφθῆ γιά τό ἄν θά μποροῦσε ὁ χρόνος, κάτω ἀπό ὁρισμένες συνθῆκες, νά κυλήση πρός τά πίσω ἀντί πρός τά ἐμπρός! Ὁ Stephen Ηawking, καθηγητής μαθηματικῶν στό Παν/μιο Cambridge, καθώς συζητοῦσε τό πῶς ἄρχισε τό σύμπαν, εἶπε: “Στήν κλασσική γενική θεωρία τῆς σχετικότητος… ἡ ἀρχή τοῦ σύμπαντος πρέπει νά εἶναι μιά μοναδική περίπτωσι ἄπειρης πυκνότητος καί καμπυλότητος τοῦ χωροχρόνου. Κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες, ὅλοι οἱ γνωστοί νόμοι τῆς φυσικῆς θά μποροῦσαν νά καταλυθοῦν”(περιοδ. Discover, Φ 1987, σ. 70). Ἔτσι, οἱ σύγχρονοι ἐπιστήμονες διαφωνοῦν μέ τήν ἄποψι ὅτι, ἐπειδή κάτι βρίσκεται σέ ἀντίθεσι μέ τούς συνήθεις νόμους τῆς φύσεως, δέν μπορεῖ ποτέ νά συμβῆ. Κάτω ἀπό ἀσυνήθιστες συνθῆκες, μποροῦν νά συμβοῦν ἀσυνήθιστα πράγματα. Ἀσφαλῶς, ἄν πιστεύουμε σ᾽ ἕνα παντοδύναμο Θεό, θά πρέπη νά παραδεχθοῦμε ὅτι αὐτός ἔχει τή δύναμι νά κάνη νά συμβοῦν ἀσυνήθιστα —θαυματουργικά— γεγονότα, ὅταν αὐτό ἐξυπηρετῆ τό σκοπό Του (Ἐξ 15, 6-10· Ἡσ 40, 13, 15)». Ἀναφέρει ὁ Ivar Ekeland: «Ὅπως καί ἡ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας, ἡ αἰτιοκρατία βασιλεύει ἀλλά δέν κυβερνᾶ».