Χριστιανισμός και Κόσμος

Οἱ ἀγαπητοί ἀναγνῶστες θά ἔχουν παρατηρήσει στίς προθῆκες κοσμηματοπωλείων τά πολύτιμα καί λαμπερά διαμάντια νά ἔχουν σάν βάσι ἕνα κομμάτι μαύρου βελούδου· κι αὐτό γιά νά τονίζεται ἡ λάμψι τους καί νά προσελκύωνται τά ἀδηφάγα βλέμματα τῶν πιθανῶν ἀγοραστῶν. Στό βιβλίο αὐτό, θά ἐξετάσουμε τό μαῦρο βελοῦδο-πλαίσιο τοῦ ὑπερτίμου Χριστιανισμοῦ: τίς παντοειδεῖς βρωμιές καί λανθασμένες δοξασίες τῶν θρησκειῶν τίς ὁποῖες (πίστεις) ἀντικατέστησε Αὐτός φέρνοντας στή ζωή τῶν λαῶν τήν ἀγάπη καί τή χριστιανική ἀρετή γενικότερα. Γράφει ἡ Μαρία Δαράκη, καθηγ. στό Université de Paris VIII: «Ἡ “Κυνική κληρονομιά” τοῦ Στωϊκισμοῦ [ὑπ.: Στά κείμενα τά ὁποῖα παραθέτουμε οἱ παραπομπές ἀναφέρονται στή συλλογή Stoïcorum Veterum Fragmenta (SVF).].

Στόν οἶκο τῶν Σοφῶν οἱ γυναῖκες θά εἶναι κοινή ἰδιοκτησία κι ὁ πρῶτος τυχών θά μπορῆ νά πηγαίνη μέ τήν πρώτη τυχοῦσα (SVF, I, 269). 2. Ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν ἀποτελεῖ κακό (I, 249). 3. Ἀνάμεσα στίς ὁμοφυλοφιλικές καί ἑτεροφυλοφιλικές σχέσεις, ἀνδρικές ἤ γυναικεῖες, δέν ὑπάρχει καμμία διαφορά. Τόσο οἱ μέν ὅσο καί οἱ δέ εἶναι ἐξίσου ἀποδεκτές (I, 250, 252, 253). 4. Ὁ Σοφός θά ἑνωθῆ σεξουαλικά, ἄν οἱ περιστάσεις τό ἀπαιτοῦν, μέ τήν κόρη του (III, 743). 5. Οἱ ἄνθρωποι θά ἑνωθοῦν σεξουαλικά μέ τή μητέρα τους, μέ τίς κόρες τους, μέ τούς υἱούς τους. Ὁ πατέρας μπορεῖ νά πάη μέ τήν κόρη του, ὁ ἀδελφός μέ τήν ἀδελφή του (ΙΙΙ, 745). 6. Οἱ ἄνθρωποι θά ἑνωθοῦν σεξουαλικά μέ τίς μητέρες, τίς κόρες καί τίς ἀδελφές τους (III, 753). 7. Σχετικά μέ τόν Οἰδίποδα καί τήν Ἱοκάστη, ὁ Ζήνων λέει πώς δέν εἶναι αἰσχρό νά τρίβη κανείς τή μητέρα του ἄν εἶναι ἄρρωστη καί τό ἴδιο, ἄν πρόκηται νά τῆς δώση εὐχαρίστησι καί νά τή γιατρέψη ἀπ’ τόν πόθο (I, 256). 8. Πρέπει νά ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμα τῶν ζώων καί νά θεωροῦμε πώς δέν κάνουν τίποτε πού νά εἶναι ἀντίθετο μέ τή φύσι. Συνεπῶς, δέν ὑπάρχει τίποτε τό ἐπιλήψιμο στό νά ζευγαρώνουμε, νά ξεγεννᾶμε ἤ νά πεθαίνουμε μέσα στούς ναούς (III, 753). 9. Δέν ὑπάρχει τίποτε τό κακό στό νά ζοῦμε μέ μιά πόρνη ἤ ἀπ’ τήν ἐργασία μιᾶς πόρνης (III, 755). 10. Ὁ Διογένης εἶναι ἄξιος ἐγκωμιασμοῦ γιά τήν πρᾶξι τοῦ δημοσίου αὐνανισμοῦ του (III, 706). 11. Θά φᾶμε, ἄν οἱ συνθῆκες τό ἀπαιτοῦν, ἀνθρώπινες σάρκες (I, 254). 12. Ὁ Χρύσιππος ἀφιέρωσε χίλιους στίχους γιά νά προτρέψη τούς ἀνθρώπους νά τρῶνε τούς νεκρούς (I, 254). 13. Θά τρῶμε ὄχι μόνο τούς νεκρούς ἀλλά καί τήν ἴδια μας τή σάρκα, στήν περίπτωσι πού κοπῆ ἕνα μέλος μας, ὥστε νά τό ἐνσωματώσουμε σέ ἕνα ἄλλο (III, 748). 14. Θά τρῶμε τά πεθαμένα παιδιά μας, τούς πεθαμένους φίλους, συγγενεῖς καί συμβίους μας (III, 749). 15. Θά μεταχειρισθοῦμε τή σορό τῶν γονέων μας σάν νά πρόκηται γιά κομμένα μαλλιά ἤ νύχια. Στήν περίπτωσι πού τό κρέας τους εἶναι βρώσιμο, θά τούς μεταχειρισθοῦμε ὡς τροφή ὅπως ἀκριβῶς θά τρώγαμε ἕνα κομμένο μέλος μας (III, 752). 16. Τά παιδιά θά ψήνουν καί θά τρῶνε τόν πατέρα τους κι ἄν κάποιο ἀρνηθῆ νά τό κάνη, μέ τή σειρά του θά φαγωθῆ τό ἴδιο (I, 254). 17. Τά παιδιά θά θυσιάσουν τούς γονεῖς τους καί θά τούς φᾶνε (ΙΙΙ, 750)». «Σέ ἕνα πρόσφατο σιδηροδρομικό δυστύχημα στήν Ἰνδία, χιλιάδες ἄνθρωποι πνίγηκαν. Οἱ ἐφημερίδες ἔγραψαν ὅτι μιά ἀγελάδα στεκόταν στή γραμμή. Ὁ Ἰνδουϊστής μηχανοδηγός προφανῶς ἔδωσε μεγαλύτερη ἀξία στή ζωή μιᾶς ἀγελάδος ἀπ᾽ ὅ,τι στήν ἐπιβίωσι ἑνός ὁλόκληρου τραίνου γεμάτου μέ ἀνθρώπους. Καί ὅμως, οἱ ἄνθρωποι εἶναι πού πλάσθηκαν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὄχι οἱ ἀγελάδες». «Ἡ Ὀρθόδοξη ἐγκράτεια, καί γενικά ἡ πνευματική ἄσκησι, ἀποβλέπει πάντα σέ ἀνώτερο πνευματικό σκοπό, στόν Ἁγιασμό τῆς ψυχῆς. Ἐνῶ καί ἡ ἄλλη ἀκόμη κοσμική ἄσκησι, ὅπως τῶν πλανεμένων Yogis κλπ., γίνεται, γιά νά κάνουν εὐλύγιστο κορμί, νά γυρίζουν χέρια καί πόδια σάν τόν χαρτένιο Καραγκιόζη, νά καμαρώνωνται ἀπό ἀνόητους ἀνθρώπους καί νά κοροϊδεύωνται μετά ἀπό τούς γελοίους δαίμονες». «Ἅμα ἔφτανε, ἡ μεγάλη μέρα, ὁ αὐτοκράτορας ἔτσι χαιρετοῦσε τήν προσέγγισι τοῦ Σάγκ Τί. “Τόν παλιό καιρό, στήν ἀρχή-ἀρχή, ἦταν τό χάος τό μεγάλο. Ἄμορφο καί σκοτεινό. Τά τέσσερα στοιχεῖα δέν εἶχαν ἀρχίσει ἀκόμα νά περιστρέφωνται. Οὔτε ὁ ἥλιος καί τό φεγγάρι νά λάμπουν. Ἀνάμεσά τους οὔτε μορφή παρουσιαζόνταν οὔτε ἦχος. Ἐσύ πνευματικέ βασιλιά, παρουσιάσθηκες πρωτοστάτης. Καί πρῶτα ξεχώρισες τό ἀκαθάριστο ἀπό τό καθαρό (δηλαδή τό αἰθέριο ἀπ᾽ τό ὑλικό). Ἐσύ ἔπλασες τόν οὐρανό. Ἐσύ ἔπλασες τή γῆ. Ἐσύ ἔπλασες τόν ἄνθρωπο. Ὅλα πῆραν τήν ὕπαρξί τους καί τή δύναμί τους τήν ἀναπαραγωγική”. Πρόσφερε τότε ὁ αὐτοκράτορας τόν τίτλο τό διορθωμένο κάνοντας τήν παρακάτω προσφώνησι: “Ὦ Τί, Ἐσύ ἄνοιξες τό δρόμο στίς δυνάμεις τῆς ὕλης τίς παθητικές (yin) καί τίς ἐνεργητικές (yang), γιά νά λειτουργήσουν. Τό ἔργο σου τό δημιουργικό συνεχίσθηκε. Ἔπλασες, ὦ Πνεῦμα, τόν ἥλιο καί τό φεγγάρι καί τούς πέντε πλανῆτες. Κι ἦταν τό φῶς τους καθαρό κι ὡραῖο. Σάν παραπέτασμα ἁπλώθηκε ὁ οὐράνιος θόλος. Καί ἡ γῆ ὅλα τά στήριζε ὅσα ἦταν ἀπάνω της”». Ἐπιστημονικότατα ὅλα αὐτά!!! Ὁ Μεθόδιος Κοντοστάνος γράφει: «Ὁ Τάκιτος μᾶς πληροφορεῖ γιά τό Χριστό ὅ,τι καί τό Εὐαγγέλιο, καί γιά τήν ἐξάπλωσι τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅ,τι καί οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Καί τέλος ὅτι οἱ Χριστιανοί ὑπέφεραν τά πάνδεινα χάριν τοῦ Χριστοῦ, ὥστε προκαλοῦσαν τόν οἶκτο τοῦ λαοῦ· δηλαδή ὁ Τάκιτος δέν μᾶς λέει τίποτε περισσότερο ἀπό τήν ἀλήθεια. Εἶναι, ὅμως, ἄξιο πολλῆς προσοχῆς, ὅτι ἀπό τόν Τάκιτο δέν γίνεται σύγχυσι τῶν Χριστιανῶν πρός τούς Ἰουδαίους. Γιά νά μαρτυρῆ δέ ὁ Τάκιτος ὅτι ἐπί Τιβερίου Καίσαρος καί ἀπό τόν ἡγεμόνα Πόντιο Πιλᾶτο καταδικάσθηκε καί θανατώθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δέν μποροῦμε νά ἀποκλείσουμε τήν πιθανότητα, ὅτι στήν ἐποχή κατά τήν ὁποία ἔγραφε, θά σώζονταν στά ἀρχεῖα τῆς Ρώμης σχετικά ἔγγραφα, ἀπό τά ὁποῖα ἀνέσυρε τίς πληροφορίες αὐτές. Μολονότι δέ ὑπάρχει ἡ γνώμη ὅτι ἀπαγορευόταν ἡ χρησιμοποίησι τῶν Ἀρχείων, δέν μπορεῖ κάποιος, ὅμως, καί νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ἡ χρῆσι τους ἦταν παντελῶς ἀκατόρθωτη. Ἐκτός αὐτοῦ μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἀπό τήν ὕπαρξι τέτοιου εἴδους ἐγγράφων προῆλθαν βραδύτερα τά Αcta Ρilati καί οἱ ὅμοιες πρός αὐτά ἀπόκρυφες συγγραφές. Καί ναί μέν προσβλήθηκε ἡ γνησιότητα τοῦ μέρους αὐτοῦ, ἤ καί ὁλόκληρο τό σύγγραμμα τοῦ Τακίτου θεωρήθηκε σάν νόθο, παρατηροῦμε, ὅμως, ὅτι δέν εἶναι εὔκολο νά ἀρνῆται κάποιος τή γνησιότητα ἑνός κειμένου, τοῦ ὁποίου τήν αὐθεντικότητα περιβάλλουν τόσες ἐσωτερικές καί ἱστορικές μαρτυρίες, παρόλους τούς ἰσχυρισμούς τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς. Ἑπομένως ἡ αὐθεντία τῆς μαρτυρίας τοῦ Τακίτου παραμένει ἀκλόνητη». Γράφει, ἀκόμα, ὁ Παν. Τρεμπέλας: «Ἡ λύσι ἄρα τοῦ προβλήματος τοῦ Ἰησοῦ θά ἔπρεπε νά ἀναζητηθῆ στό παρακάτω δίλημμα: Ἤ Ἰησοῦς τῶν εὐαγγελίων, ὑπερφυσικός καί Θεοῦ δύναμι καί σοφία. Ἤ Ἰησοῦς δέν ὑπῆρξε. Ἄν δεχθοῦμε τήν πρώτη πρότασι ἔχουμε φυσική τήν ἐξήγησι τοῦ ὑπερφυσικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως τόν ἀποδέχθηκαν ἀπό τήν ἀρχή οἱ θεμελιωτές καί ὀπαδοί του. Ἰησοῦς “θεάνθρωπος διαφωτίζει τό πᾶν”, συνομολογεῖ καί ὁ Couchoud. Ἄν δεχθοῦμε τή δεύτερη βρισκόμασθε πάλι μπροστά στό ἀδυσώπητο καί ἄλυτο πλέον πρόβλημα: Ἀπό ποῦ προέρχεται ὁ Χριστιανισμός; Καί ἀπό ποῦ προκύπτει ἡ τεράστια αὐτή κίνησι, ἡ ὁποία ἀναπηδώντας αἰφνιδίως, κατέλαβε μέσα σέ λίγο χρόνο τόν κόσμο, ἔχοντας ὡς κέντρο ἀνύπαρκτη προσωπικότητα, τήν ὁποία πάντοτε καί ἀπό τήν ἀρχή προέβαλλε νά λατρεύη ὁ κόσμος, ζητώντας ὑπέρ της τίς σκληρότερες θυσίες;». «“Ἤδη”, ἔγραψε περικλεής κάλαμος, “βλέπουν τήν Ἐκκλησία, καί λένε· ῾κινδυνεύει νά πεθάνη, καί σέ λίγο θά ἐκλείψη τό ὄνομα αὐτῆς· μετά ἀπό λίγο δέν θά ὑπάρχουν πλέον Χριστιανοί· πέρασε πλέον ὁ καιρός τους᾽. Καί ἐνῶ λένε αὐτό, αὐτούς μέν βλέπω καθημερινά νά πεθαίνουν, τή δέ Ἐκκλησία νά διαμένη πάντοτε ὄρθια, νά ἀναγγέλλη τή δύναμι τοῦ Θεοῦ σέ ὅλες τίς ἐπερχόμενες γενεές”. Τά λόγια αὐτά εἰπώθηκαν πρίν χίλια τετρακόσια ἔτη, ἀπό τόν ἱερό Αὐγουστίνο (Στόν Ἀββᾶ Δαγυέτη στήν Κατήχησι τῆς Ἀλγερίας). Ἔτσι εἶναι τουλάχιστον χίλια τετρακόσια ἔτη, ἀφότου ἡ Ἐκκλησία κινδυνεύει νά πεθάνη· καί ἐπειδή τά πράγματα ἀκολουθοῦν, καί ἡ Ἐκκλησία κινδυνεύει πάντοτε νά πεθάνη, πρέπει νά συμπεράνουμε, ὅτι οὐδέποτε θά πεθάνη. Βεβαίως τοῦτο εἶναι ἀληθινό, ὅτι ἡ Ἐκκλησία κινδυνεύει πάντοτε νά πεθάνη· καί τοῦτο καθιστᾶ τό διηνεκές αὐτῆς κατά ἀνώτατη δύναμι θαῦμα. Ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά εἶναι πάντοτε σέ κίνδυνο κατ᾽ ἄνθρωπον, γιά νά δείξη καλύτερα ὅτι πάντοτε βοηθεῖται ἀπό Αὐτόν».